Μονιμοποίηση και όχι ανανέωση συμβάσεων, λέει το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης

Μονιμοποίηση και όχι ανανέωση συμβάσεων,αποφάσισε το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, στην  υπόθεση των 60 εργαζομένων του ΦΟΔΣΑ Κεντρικής Μακεδονίας, με την οποία ασχολήθηκε μετά από προσφυγή των συμβασιούχων.

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης τάχθηκε υπέρ της μονιμοποίησης τους, επικαλούμενο το άρθρο 103 του Συντάγματος και τους εκτελεστικούς νόμους (2112/94 και ΠΔ 164/2004),σύμφωνα με τις οποίες, οι αρμόδιοι φορείς οφείλουν να προχωρήσουν σε αύξηση των οργανικών θέσεων, με την παράλληλη πρόσληψη τακτικού προσωπικού για την κάλυψη πάγιων αναγκών.

Μεταξύ άλλων τονίζεται στην υπ’ αριθμόν 3895/2017 απόφαση:

«Tόσο το άρθρο 103 του Συντάγματος όσο και οι συγκεκριμένοι εκτελεστικοί νόμο απαγορεύουν στην πραγματικότητα την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών του Δημοσίου  με συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου συμβάσεις οκτάμηνης διάρκειας, καθόσον εκ της φύσεώς τους αυτές έχουν συναφθεί εξαιρετικώς και προς αντιμετώπιση ‘πρόσκαιρων’, ‘εποχικών’ ή ‘περιοδικών’ και οδηγεί σε στελέχωση του οικείου φορέα για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών του με προσωπικό που είχε προσληφθεί κατ’ επίκληση της εξαιρετικής αυτής διαδικασίας πρόσληψης.

Η ανάγκη στελέχωσης των υπηρεσιών λόγω έλλειψης του απαραίτητου σε σχέση με τις υφιστάμενες ανάγκες τακτικού προσωπικού είτε διότι δεν προβλέπονται οργανικές θέσεις είτε οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις δεν έχουν καλυφθεί, δεν μπορεί να αιτιολογήσει και να νομιμοποιήσει την προσφυγή σε προσλήψεις προσωπικού με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου αφού έτσι καταστρατηγούνται τόσο οι διατάξεις του άρθρου 21 του νόμου 2109/94 που προβλέπουν τη σύναψη τέτοιων συμβάσεων μόνο για την αντιμετώπιση εποχιακών ή άλλων περιοδικών ή πρόσκαιρων αναγκών όσο και του άρθρου 103 το Συντάγματος που επιβάλει τη στελέχωση των δημοσίων υπηρεσιών από μόνιμους υπαλλήλους, ενώ τυχόν ανεπάρκεια του μόνιμου προσωπικού σχετικά με την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών των οικείων υπηρεσιών θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με αύξηση των οργανικών θέσεων και πρόσληψη τακτικών υπαλλήλων και όχι με προσφυγή την εξαιρετική διαδικασία της πρόσληψης έκτακτου προσωπικού, ενέργεια που αντιβαίνει στις συνταγματικές αρχές της ισότητας ενώπιον του νόμου, της αξιοκρατίας και της διαφάνειας κατά τις προσλήψεις στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Με τη ρύθμιση του άρθρου 16 (και των προηγούμενων αυτής) επιχειρείται μη σύμφωνη με τις διατάξεις του άρθρου 103 του Συντάγματος και των εκτελεστικών αυτής νόμων (2112/94 και 164/2004)  επαναφορά ενός αποδοκιμασμένου από τον αναθεωρητικό νομοθέτη φαινομένου κατά παράβαση των συνταγματικών επιταγών».