Ο εικαστικός Βασίλης Παπανικολάου μιλάει στην Athenswest και στη Ζέτα Τζιώτη για το τι είναι τέχνη , την θεματολογία του , τη μουσική , ενώ αφιερώνει την συνέντευξη του στον πατέρα του, Ζαχαρία Παπανικολάου.
Ζ.Τ: Βασίλη, τι είναι για σένα η τέχνη;
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, όμως δεν θα μπορούσαμε έτσι να δώσουμε ολοκληρωμένη απάντηση ή κάποιον ορισμό. Νομίζω λοιπόν, ότι ο καλύτερος τρόπος για να έχουμε μια απάντηση είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην περιφρονούμε το προφανές αλλά ούτε και να περιοριζόμαστε σε αυτό.
Γιατί τελικά η τέχνη είναι τρόπος σκέψης και αντίληψης είναι ένας ποταμός που ψάχνει να βρει τη θάλασσα.
Όταν αυτό συμβαίνει έχουμε αξιόλογα έργα τέχνης. Τα έργα μπορούν να μιλήσουν για την τέχνη καλυτέρα από τους καλλιτέχνες. Το έργο είναι που έχει την αξία . Αυτό είναι η τέχνη.
Ζ.Τ: Ποια είναι η αγαπημένη σου θεματολογία στη δουλειά σου;
Λένε πως η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία κι εγώ το πιστεύω αυτό. Υπάρχει μεγαλύτερη επιρροή από την πραγματικότητα;
Για μένα η απάντηση είναι …… όχι!
Όταν ήμουν παιδί, προσπαθούσα να ζωγραφίσω ακριβώς αυτό που έβλεπα, η αυτό που φανταζόμουν, όμως πότε το αποτέλεσμα δεν ήταν τέλειο στα μάτια μου. Κάποια στιγμή ανακάλυψα αυτά τα παιδικά μου έργα ως ενήλικας πλέον. Τότε κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να συνεχίσω να κάνω, αυτός είναι ο δικός μου δρόμος.
Τελικά, αυτή είναι η πιο σημαντική επιρροή, ο τρόπος που εγώ ζωγραφίζω μέσα από τα δικά μου μάτια.
Ζ.T: Αποτυπώνονται τα συναισθήματα σου στα έργα σου ;
Δεν μπορώ να το κρίνω αυτό. Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι το ίδιο το έργο έχει τη δύναμη να αναμοχλεύει τα συναισθήματα του κοινού.
Συχνά-πυκνά δημιουργείται η εντύπωση ότι τα συναισθήματα που προκαλεί στο κοινό ένα έργο είναι ταυτόσημα με τα συναισθήματα του καλλιτέχνη όταν φιλοτεχνούσε το εν λόγω έργο.
Η αλήθεια είναι πως όταν ζωγραφίζω κυριαρχεί η προσπάθεια και η αυτοσυγκέντρωση. Η ζωγραφική δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι ένα διανοητικό παιχνίδι στο οποίο είμαι εθισμένος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ζωγραφίζω.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ψυχική κατάσταση….. Όταν έρθεις μια φόρα σε επαφή θέλεις κι άλλο. Αλλά επίσης, πρέπει να μπορείς να μπεις σε αυτή την κατάσταση, να έχεις αυτή την κλίση, δεν είναι κάτι επίκτητο.
Ο Βασίλης Παπανικολάου γεννήθηκε στην Άρτα το 1968.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο εργαστήριο του Χρόνη Μπότσογλου.
Το 2003 κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό ευρωπαϊκής ζωγραφικής που διοργάνωσε το Μουσείο Φρυσίρα.
Έχει πραγματοποιήσει τις ακόλουθες ατομικές εκθέσεις:
Χώρος Τέχνης 24 (2000), Γκαλερί Έκφραση (2003), Αίθουσα Τέχνης Γαβράς (2008), Ίδρυμα «Η Άλλη Αρκαδία» (2013), Αίθουσα Τέχνης Γαβράς (2013), στην GALLERIA GRAFICA TOKYO (2014) σε συνεργασία με την αίθουσα τέχνης Γαβράς και το greecejapan.com και στην Αίθουσα Τέχνης Γαβράς (2016).
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Τον Μάιο (2014) έλαβε μέρος στην Art-Athina με την γκαλερί Καπλανών 5.
Το 2016 έργα του εκτέθηκαν στο Εθνικό Κέντρο Τέχνης του Τόκιο.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ζ.T: Στη θεματολογία των έργων σου περιλαμβάνονται και πολλά μουσικά όργανα. Τι είναι για σένα η μουσική;
Από μικρό παιδί όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγραφίζω και παίζω μουσική. Είναι κάτι πολύ φυσικό για εμένα.
Ο πατέρας μου είχε αντιληφτεί αυτές τις έμφυτες κλίσεις που είχα και τις ενθάρρυνε όσο καλυτέρα μπορούσε. Μου παρείχε τα μέσα να συνεχίσω εφοδιάζοντας με υλικά ζωγραφικής και μικρά μουσικά όργανα.
Ποτέ δεν με αποθάρρυνε. Το πρώτο μου όργανο ήταν ένα τύμπανο! Έπαιζα ασταμάτητα με δυσάρεστα αποτελέσματα για τους γείτονες!
Πάντα μου ήταν εύκολο να χειριστώ όλα τα μουσικά όργανα και τα κρουστά επίσης. Ο ρυθμός ήταν κάτι μαγικό για εμένα. Μπορούσα να επαναλαμβάνω ρυθμικά την ίδια φράση χρωματίζοντας την σταδιακά έτσι ώστε να έχει διαφορετικό νόημα κάθε φορά.
Βέβαια, κάποια στιγμή οι γονείς μου παραπονέθηκαν γιατί δεν ενδιαφερόμουν για τα μαθήματα του σχολείου, λέγοντας μου ότι θα μπορούσα να είμαι ένας άριστος μαθητής εάν έδινα λίγο μόνο χρόνο στα μαθήματα.
Αυτό όμως ήταν αδύνατο να συμβεί και το ξέραμε όλοι. Μισούσα τα μαθηματικά, έτσι με έστειλαν σε φροντιστήριο. Μετά από λίγες μέρες είπα στον πατέρα μου να μην δίνει άδικα τόσα χρήματα, γιατί δεν πρόκειται να το κάνω αυτό, δεν μου αρέσει. Μου απάντησε “καλά” και σταμάτησα το φροντιστήριο, δόξα τω Θεώ! Τελικά, αυτή η αγάπη για τη μουσική είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσω μια συλλογή με πολλά ωραία και ιδιαίτερα μουσικά όργανα, τα οποία ενίοτε χρησιμοποιεί ως μοντέλα. Η μουσική είναι η άλλη ζωγραφική και αντιστρόφως.
Ζ.T: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι ακόμα; Θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την συνέντευξη στον πατέρα μου, Ζαχαρία Παπανικολάου.